Strijd

Iedereen kan meedoen. Dat roepen we vaak hier in de Gemeente Rijswijk. Maar wat betekent dit nou? En is het genoeg?

Vorige week werd ik drie keer met m’n neus op de feiten gedrukt.

Dinsdag had ik de eer om aanwezig te zijn bij de heropening van het Alzheimer Café in Rijswijk. Er is hard gewerkt door de mensen van Alzheimer Nederland, Cardia, Florence, de gemeente Rijswijk en Welzijn Rijswijk om dit mooie instituut weer nieuw leven in te blazen. Een mooie stap op weg naar een dementie-vriendelijke gemeente. Ook de burgemeester was de hele avond aanwezig om te benadrukken hoe belangrijk dit initiatief is.

Woensdag stond ik op de stoep van de Rijswijkse Schouwburg met een aantal zeer toegewijde mensen om de fototentoonsteling “1 op 90” van Stichting Open mind over intersekse mensen te openen. Een prachtig initiatief! Ga vooral even kijken!

Donderdag mocht ik een paar woorden wijden aan de opening van de paasiftar, georganiseerd door het Financieel Netwerk Rijswijk en de diaconie van de Protestantse Gemeente Rijswijk.

Het was een mooie avond met onder andere inspirerende bijdragen van professoren Yusuf Celik en Bert Jan Lietaert Peerbolte over de geschiedenis en de waarde van het vasten. Daarnaast ook goede gesprekken aan tafel en rake woorden gesproken door de imam voorafgaand aan de maaltijd. Hij sprak over de noodzaak van compassie en solidariteit.

Of je geheugen je nou in de steek laat, je elke dag zorg verleent voor een naaste, je geboren bent in een lichaam dat niet in het hokje “man” of “vrouw” past of gewoon op zoek naar verbinding en licht in donkere tijden. Iedereen kan meedoen.

Als we het over “iedereen” hebben dan hebben we het dus niet over een kleurloze, homogene groep mensen. Een groep met dezelfde wensen, talenten, beperkingen, waarden en dezelfde kijk op de wereld.

Nee, onder het woordje “iedereen” gaat een enorme veelkleurigheid schuil. Een veelkleurigheid die onze samenleving heel rijk, divers en mooi maakt.

Het thema van de paasiftar was “de verschillen maken onze overeenkomsten”. Gelijkheid begint bij begrijpen waar we van elkaar verschillen. Iedereen kan meedoen, maar dat betekent wel dat je oog moet hebben voor de specifieke behoeften van ieder individu. Iemand met Alzheimer en een migratieachtergrond heeft iets anders nodig dan iemand die eenzaam is omdat hem verteld is dat hij zijn identiteit geheim moet houden. Een alleenstaande moeder in de bijstand heeft andere aandacht nodig dan een buschauffeur die z’n morele ambitie ziet vervagen.

“Iedereen kan meedoen” is geen feit, maar een strijd. Een strijd die we moeten blijven voeren. Een strijd voor verbinding en solidariteit. Ik zet hem graag voort. Doet u mee?